در تمام کتاب مقدس صحبت از یک رابطه است. رابطه ای که از جانب خدای پدر با آفرینش انسان آغاز شد، تا آن زمان همه چیز نیکو بود و خداوند خشنود. اما با سرپیچی آدم و حوا و وارد شدن گناه، این رابطه خراب شد و انسان به آن دست رد زد. خدا دیگر خشنود نبود اما لطف و محبتش بیش از آن بود که به خاطر یک گناه بخواهد از رابطه اش با اشرف مخلوقات خویش چشم بپوشد؛پس نقشه بازسازی این رابطه را به اجرا گذاشت.
اینبار صلیب نماد ایجاد رابطه گشت و ایمان به خون بره خداوند، آری کلمه جسم گردید و در میان ما ساکن شد، پر از فیض و راستی؛ ما جلال او را دیدیم، جلالی شایسته پسر یگانه پدر(یوحنا ۱-۱۳).
در تمام موعظه ها و بشارت ها هرگاه صحبت از رابطه به میان آمده، مقصود رابطه ای دوطرفه مَدنظر است؛ رابطه ای میان پدر و فرزند. اما شاید سوالی پیش آید. کیفیت و کمیت این رابطه چگونه است؟ از اولین شروط برقراری هر رابطه سخن گفتن بین طرفین آن است. چگونه صدای خدا را باید شنید؟ اصلاً مگر خداوند هم حرف میزند؟ چگونه ما باید با او صحبت کنیم؟
و هزاران سوال دیگر....
روش صحبت ما با خدا چیزی جز دعا نیست. اما گاهاً نیز در بین ایمان داران مشاهده و شنیده می شود که ما با خدا حرف می زنیم ولی او ساکت است و جواب ما را نمی دهد. اصلاً گویا خدا از ما خوشش نمی آید چون جواب ما را نمی دهد.
انتظار ما از شنیدن صدای خداوند چگونه است؟ آیا باید همچون ابراهیم بر ما ظاهر گردد و یا همچون موسی از میان بوته ای از آتش با ما صحبت نماید؟ بعضی در رویا و بعضی در درون قلب خود و گاهاً صدایی را شنیده اند. اما دردسترس ترین راه شنیدن سخن خداود از طریق کلام اوست در کتاب مقدس. آخرین باری که کلام خداوند را خوانده ایم چه زمانی بوده است؟ چند سال، ماه، هفته، روز و یا ساعت و دقیقه پیش از خواندن کلام ما می گذرد؟ آیا اصلاً کلام خداوند را می خوانیم؟ آیا برنامه ای برای مطالعه و قرائت روزانه داریم؟
همانطور که در دعای ربانی عیسی مسیح به ما آموزش می دهد که"نان کفاف ما را امروز به ما بده."(انجیل متی ۶-۱۱) منظور هم نان جسمانی است و هم نان روحانی. نان جسمانی که مبرهن است اما نان روحانی چیزی جز خواندن روزانه کلام خداند نیست. پس نمی توان گفت که خداوند ساکت است تا زمانی که کتاب مقدس ما بسته باشد.
